Terug op het Noordereiland

Hallo Allemaal
We hebben afscheid genomen van het zuidereiland, maar ook de laatste dagen waren bijzonder. In Kaikoura zijn we met een boot naar de walvissen gevaren en daar hebben we heel veel geluk gehad. Je ziet er normaal 1 of 2, maar wij hebben er 4 gezien. Ze varen er met de boot best wel dicht naar toe en het is heel bijzonder om te zien hoe ze weer naar beneden duiken. Daarna op weg naar de ferry bij Picton. Onderweg bij en uitkijkpunt nog een hele kolonie zeeleeuwen van vrij dichtbij gezien. We vonden een hele leuke camping in de buurt van Picton, bij een Farm. Hele vriendelijke mensen en we werden welkom geheten met een paar warme cakejes en een zakje biks om de schapen en de geiten te voeren. Ook hadden ze in hun land een wandeling uitgezet naar de bush waar we s' avonds heen moesten lopen. Omhoog naar een kleine waterval en daar moesten we wachten tot het donker werd. Maar het wachten was de moeite waard het hele bos gloeide van de glimwormen. Een prachtig gezicht al was het moeilijk om in het donker over dat bush pad de weg terug te vinden. Daar ook nog een lange wandeling langs de kust gemaakt en toen maandag weer met de ferry naar het noordereiland. Daar konden we nog een poosje doorrijden naar het noorden en vonden een plaatsje op een hele kleine camping aan de oever van een prachtig klein meertje, zonnetje erbij en de volgende morgen lekker buiten ontbijten. Gisteren en vandaag hebben we een hele bijzondere weg gereden, de Forgotten World Highway. Een kleine bergweg van 150 km die door allerlei kleine spookstadjes komt. De mijnen die er waren zijn dicht en het aantal kleine boeren neemt ook af. En 40 km rijden om je boodschappen te doen stimuleert ook niet om er te blijven wonen, dus veel lege en vervallen huizen en winkeltjes. Ergens halverwege ligt het plaatsje Whangamamono. Daar wonen nog 30 mensen en in de omgeving ook nog zo n 70 mensen. Een aantal jaren geleden hebben ze na een conflict met de overheid zichzelf uitgeroepen tot de republiek Whangamamono. In de oneven jaren wordt de Repulieksdag in Januari gevierd met een grot dorpsfeest, waar heel veel mensen op af komen, en voor die dag een visum moeten kopen. Gisteren stonden we daar op de camping bij de voormalige school. die avond natuurlijk naar het hoofdkwartier van de republiek, ja natuurlijk de plaatselijke kroeg. Daarbinnen kon je een visum krijgen en een stempel in je paspoort en dat allemaal voor 3 dollar. En wat het mooiste was, ze hadden ook nog 2 plaatselijke speciaal bieren die nog heel goed smaakten ook. Leuk zitten praten met een Nederlands meisje die ook aan het rondtrekken was. Henny had ook nog een leuk gesprek met een oud baasje van 87 die er zijn hele leven gewoond had. Vandaag de Forgotten World Highway waar heel toepasselijk nog een stuk gravelroad in zat in de stromende regen afgemaakt. Aan het einde waren we het helemaal zat, 100 km bochten en smalle wegen. Echt heel mooi, maar wel vermoeiend. We zouden eigenlijk naar de bergen gaan om te wandelen maar de komende dagen regent het daar dus dat gaat niet door . Aan de kust is het weer beter en er is een Hot Water Beach en dat lijkt Henny wel wat. dus op naar het noorden de zon tegemoet. Als het volgende week beter wordt kunnen we alsnog naar de bergen gaan. We hebben er nu al 5000 km op zitten, maar we vinden het nog steeds geweldig leuk gaan allemaal. En iedere keer word je weer verrast door allerlei leuke ontmoetingen en bijzondere plekken waar we komen. Zo zitten we vandaag hier op een camping, die we eerst helemaal niet konden vinden, omdat ze vergeten waren om een bord aan de weg te zetten. De Campingbaas die een paar voortanden miste, zat samen met een paar maatjes bier te drinken. Maar hij kwam ons meteen welkom heten en een plekje wijzen. Het is een hele mooie camping die in 1950 heel modern geweest was maar nu een beetje gedateerd en vooral rommelig. Echt wild west. De man vroeg waar we vandaan kwamen en vertelde toen heel trots dat hij ook wel eens Duitsers had gehad. Maar goed we hebben stroom warm afwas water en morgen hopelijk een warme douche. Wat kan het leven mooi zijn !
Tot de volgende keer allemaal
Henny en Bert